drugie miejsce magiczne - Rusinowa Polana

Za Smolnikem skręcasz w prawo w dolinę Sanu i zjeżdżasz w dół prosto nad rzekę. Droga wije się leniwie a z lewej mrugają w słońcu błyskotliwie kamienie wyrastające znad wody. Chyba że lód skuje wszystko płaskim białym dywanem. A kiedy już zsuniesz się na dół i ocierasz się o rezerwat Śnieżycy, zaraz trzeba hamować, by wbić się w prawo w górę, od rzeki uciekając w rosnące potężnie południowe zbocze Otrytu. Tam wśród lasu wije się drożyna posypywana co rano przez Jędrka, co by się przez bite, wąskie, leśne serpentynki w górę przebić i przy kapliczce w prawo skręcić wprost pod Gawrę.

Prawie pięćdziesiąt lat temu Pan Stanisław z siekierą, piłą, łopatą i kilkoma innymi drobiazgami przyjechał tu i zbudował szałas, nie przypuszczając pewnie, a może wierząc w to głęboko, że ze swoją żoną - Panią Krysią dają zaczyn jednemu z najpiękniejszych miejsc na świecie. 

Miejscu magicznemu.

Teraz Pan Stanisław przychodzi czasem na kolację mrucząc pod nosem z ciepłym uśmiechem - nie wychodźcie po nocy - jest minus dwadzieścia pięć i wilki pod dom podchodzą, a my wiemy, że nie żartuje. Pani Krysia pochyla się jak zawsze nad każdym z nas, nie przypominając nam, że to już z dziesięć lat jak tu zawsze jesteśmy i że byliśmy piękni i młodzi kiedyś, a Ona to najlepiej pamięta -  dla nas zawsze niezmienna.

I patrzą z dumą na następne pokolenie gospodarzy, na Jędrka i Izę - najwspanialszych ze wspaniałych, którzy pielęgnują ich marzenia i pieszczą Rusinową Polanę i rozwijają ją i kochają, bo nie dość, że to ich dom, to jeszcze najpiękniejszy na świecie. 

A ja po cichu, nigdy się do tego nie przyznając myślę, że też tam jestem trochę w domu, w którym tylko prawdziwi przyjaciele zasiadają. 

Jędrek rozchyla szeroko ramiona kraciastej koszuli i myślisz, że mógłby w nich zmieścić cały świat. 

Iza gada i słucha, i potrafi i to - i to, a uśmiechając się nie pyta gdzie boli, bo wie doskonale, a potem szybko znajduje plaster na ten ból, i jeszcze szybciej z małej radości robi wielki festiwal szczęścia. 

I jesteś jak w domu, który potem tracisz na kilkanaście miesięcy, bo się jak idiota nie potrafisz zatrzymać w swoim życiu szalonym, wsiąść w auto i skręcić za Smolnikiem w dolinę Sanu. Gdzie Otryt rozchyla swe szerokie ramiona, a kiedy pójdziesz albo podjedziesz wyciągiem wyżej, dojrzysz Tarnicę i Caryńską. 

I cały ten piękny i spokojny świat.

Jutro tam będę.