To było piękne spotkanie, nie tylko dlatego, że odbyło się w przepięknym Sanoku, o którym tak długo jeszcze potem rozmawialiśmy. Ono było piękne, bo było prawdziwe i szczere — czasem do bólu. Bo prawda jest najważniejsza, to właśnie prawda daje takim chwilom ogromną moc. Prawda, która jest największym orężem bohatera tego wydarzenia — księdza Wojciecha Lemańskiego i której duch krążył wokół słuchaczy — czy oni wierzą, czy też nie wierzą.
Dużo było o kościele, jeszcze więcej o nas samych. O obywatelskości, o potrzebie mówienia wprost, o konieczności reakcji. Bo jeśli myślisz o tym jak bardzo jesteśmy podzieleni, to powiedz — co zrobiłeś aby ten podział zlikwidować, aby nas zbliżyć. Bo jeśli widzisz zło, niesprawiedliwość, hańbę — co zrobiłeś, żeby jej zapobiec. Bo jeśli chcesz, żeby było lepiej — rób to własne “lepiej”, poprawiaj to, co najbliżej Ciebie. Na ile możesz.
Państwo,kraj, polityka, kościół są zwierciadłem nas samych. W smutnym kraju żyją smutni ludzie? Nie! Smutni ludzie tworzą smutny kraj i to każdy z nas na każdym kroku może zmienić. Musimy to zrozumieć i w to uwierzyć. To my dajemy przyzwolenie, to my budujemy wokół siebie, w swoim najbliższym otoczeniu wizerunek świata w którym żyjemy. Protestujmy zatem przeciwko złu i bezprawiu, mówmy otwarcie, nie lękajmy się — zmieniajmy, bo to nasze prawo.
40% Polaków chodzi w niedzielę do kościoła, Niemców tylko 10%, ale to Niemcy przyjęli milion uchodźców. Jakim zatem jesteś chrześcijaninem, jeśli nie walczysz o to, żeby dać jeść — głodnym, pić — spragnionym, przyjąć przybyszów czy odziać nagich… ? Dlaczego milczysz? Obudź się. “Obudźcie się.”
Ksiądz Lemański mówił dużo o Piotrze Szczęsnym, z którym spędził jego ostatnie chwile — o mądrości jego przesłania, o jego dramatycznej decyzji w reakcji na zło i w tym kontekście o szacunku. Nie wolno iść tą drogą, nie wolno jej jednak oceniać. Nie wolno nie uszanować.
I tak naprawdę ta wielka, piękna opowieść księdza Wojciecha była głośnym wołaniem o szacunek — wzajemny szacunek — szacunek dla historii, dla życia, szacunek do ludzi. Bez szacunku, bez podania ręki, bez mądrości i przyzwoitości — nie mamy szans na własny świat, pod którym wszyscy moglibyśmy się podpisać.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz